Autorką metody integracji sensorycznej (SI) jest amerykańska psycholog, terapeutka zajęciowa Jean Ayers. W Polsce została rozpowszechniona dzięki Fiolet F Maas, jednej z jej pierwszych współpracowniczek.

Czym jest integracja sensoryczna

• Integracja sensoryczna (przetwarzanie sensoryczne) to proces organizacji dostarczonych do mózgu wrażeń zmysłowych pochodzących ze środowiska oraz z własnego ciała w taki sposób, aby mogły zostać wykorzystane w celowym działaniu. Proces integracji sensorycznej zaczyna się w pierwszych tygodniach życia płodowego, a najintensywniej przebiega do końca wieku przedszkolnego.
• Jeżeli wystąpią zaburzenia tego procesu, to pojawią się dysfunkcje w rozwoju motorycznym,, poznawczym lub zachowaniu dziecka.
• Adekwatna integracja sensoryczna jest podstawą prawidłowego rozwoju dziecka i to od niej są zależne takie procesy, jak: koordynacja ruchowa, praksja, percepcja wzrokowa i słuchowa czy mowa.

Na czym polega terapia.

• Zajęcia terapeutyczne prowadzone z dzieckiem mają na celu kompensowanie określonych diagnozą, deficytów i zaburzeń w integracji zmysłowej dziecka. Diagnoza oparta jest na przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu oraz na testach integracji sensorycznej.
• Zajęcia SI w większości mają charakter aktywności ruchowej, która nakierowana jest na stymulację zmysłów. Są dostosowane do poziomu rozwojowego dziecka i maja postać naukowej zabawy, co oznacza, że dzieci uczą się poprzez zabawę.
• Cele te realizowane są z wykorzystaniem różnorodnych przyrządów i pomocy terapeutycznych, takich jak: huśtawki, równoważnie, platformy, deskorolki i wiele innych.
• Oddziałując na inne grupę zmysłów używamy np. fakturowych pomocy sensorycznych, przyrządów do stymulacji słuchowej, węchowej i wzrokowej.
• Podczas zajęć SI dziecko przy wsparciu wykonuje różnorodne ćwiczenia, angażując całe ciało oraz układy zmysłów (równowagi, priopriocepcji czucia własnego ciała, dotyku, wzorku, słuchu, węchu, smaku)

Objawy zaburzeń integracji sensorycznej

• Nadmierna wrażliwość na bodźce dotykowe, wzrokowe oraz ruchowe może się on objawiać m.in. rozdrażnieniem w codziennych czynnościach takich jak: mycie głowy, obcinanie paznokci, ubieranie się, unikanie określonych rodzajów ubrań, jedzenia, lękiem podczas zabaw ruchowych, zaburzeniami koncentracji a także agresją w stosunku do rówieśników, nie lubią chodzić boso, mają problem z nauką jazdy na rowerze, unikanie zabaw na huśtawce, karuzeli, drabinkach.
• Zbyt mała wrażliwość na stymulację sensoryczną: dzieci mogą poszukiwać bodźców sensorycznych poprzez np. celowe uderzenie ciałem o różne przedmioty, silne przytulanie się, pocieranie dłoni o równe powierzchnie, obwąchiwanie siebie i innych, kołysanie się, kręcenie, wzmożona aktywność ruchowa, słaba reakcja na ból.
• Wzmożona lub obniżona aktywność ruchowa.
• Zaburzenia koncentracji, impulsywność
• Trudności w uczeniu się.
• Trudności z koordynacją ruchową a problemy.
• Obniżone zdolności grafomotoryczne.
• Opóźnienie w rozwoju mowy.
• Opóźniony rozwój ruchowy.
• Obniżone poczucie własnej wartości.
• Problemy z samoobsługą (ubieranie, zapinanie guzików, wiązanie sznurówek).
• Unikają zabaw plastycznych z użyciem rak (plastelina, farby, itp.)

Terapia przeznaczona jest dla:

• dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się takimi jak: dysleksja, dysgrafia, dysortografia, słaba koncentracja uwagi,
• dzieci z ADHD, ADD
• dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym,
• dzieci autystycznych,
• dzieci opóźnionych psycho – ruchowo
• dzieci niepełnosprawnych ruchowo,
• dzieci niepełnosprawnych intelektualnie,
• dzieci cierpiących na schorzenia o podłożu genetycznym np. zespół Downa, Turnera, Aspergera.

Efekty terapii:

Dzięki starannie dobranym ćwiczeniom w ramach terapii dziecko może poprawić:

• sprawność w zakresie dużej i małej motoryki
• uwagę i koncentrację,
• zdolności wzrokowe i słuchowe,
• samoświadomość i samoocena